Zo ziet technologie in Noord-Korea eruit

Advertentie

Noord-Korea is een raadsel.

Sinds het einde van de Koreaanse oorlog in 1953 bestaat het als een geïsoleerd kluizenaarskoninkrijk, afgesneden van de rest van de wereld. Weinig toeristen bezoeken. Het heeft pas onlangs de diplomatieke betrekkingen met de westerse wereld genormaliseerd en spreekt nog steeds niet met de Verenigde Staten. De gebouwen zijn vervaagd en bevinden zich in een voortdurend verval. Propagandaposters staan ​​op straat en patriottische muziek schalt constant uit sirenes. Het bestaat als een tijdcapsule voor een vergeten tijdperk. Een neo-Sovjet speeltuin.

Maar van binnen zijn er mensen zoals jij en ik. Mensen met een baan en gezinnen. Mensen die een normaal leven leiden, in een van de minst normale landen ter wereld. En hoe dan ook in het Westen, technologie maakt daar een groot deel van uit.

In het isolement van Noord-Korea hebben ze hun eigen internet ontwikkeld. Hun eigen technologie-industrie. Zelfs hun eigen tabletcomputers. En ze hebben zelfs informatietechnologie en internet gebruikt als oorlogswapen. Een krachtig instrument om hun eigen belangen in het buitenlands beleid te behartigen.

Zo ziet het digitale leven in de DVK eruit.

Kwangmyong

In Noord-Korea zijn er twee 'internetten'.

De eerste is wat we begrijpen als internet; een wereldwijd, chaotisch, grotendeels gratis netwerk van servers en gebruikers. De meesten van hen zijn vrij om inhoud te delen, te bekijken en te maken zonder eerst toestemming te vragen.

Er zijn maar weinig Noord-Koreanen die toegang hebben tot dat internet. Het zijn meestal een handvol hooggeplaatste en vertrouwde overheidsfunctionarissen, academici en mensen die in geselecteerde industrieën werken. Inderdaad, de acceptatie van het standaard internet in Noord-Korea is zo laag dat het hele land slechts 1.024 IP-adressen in gebruik heeft. Voor de context heeft Zuid-Korea 112,32 miljoen IPv4-adressen in gebruik. Zelfs het Pacifische eiland Palau, dat 18.000 inwoners heeft, gebruikt meer IP-adressen.

Voor alle anderen is er Kwangmyong. Het betekent letterlijk 'helder' en fungeert als het wereldwijde web voor de rest van het land. Maar het is niet echt wereldwijd en het is nauwelijks internet.

Kwangmyong is een ommuurd tuinnetwerk van samengestelde inhoud dat toegankelijk is via een inbelverbinding, niet geheel anders dan AOL in de jaren negentig. De beschikbare inhoud is ongelooflijk beperkt, met enkele schattingen die het aantal websites op Kwangmyong in de duizenden plaatsen. Zoals te verwachten, bestaat dit meestal uit staatspropaganda, maar ook uit wetenschappelijke en academische webpagina's die van het open internet zijn geschrapt, gecensureerd en vertaald.

Er is ook een heel rudimentair sociaal netwerk, maar daar is weinig over bekend. Het werd voor het eerst gezien door Jean Lee, de chef van Korea van de Associated Press, en (volgens de Washington Post) de enige Amerikaanse journalist die regelmatig toegang heeft tot het berucht insulaire kluizenaarskoninkrijk. Lee beschreef het meer als een prikbord dan als een sociaal netwerk zoals begrepen in de buitenwereld, en het wordt blijkbaar vooral gebruikt om verjaardagswensen te sturen tussen universiteitsstudenten en professoren.

Kwangmyong heeft ook een e-mailfunctie, waarmee gebruikers berichten naar andere gebruikers op het netwerk kunnen sturen. Gezien het ondoorzichtige karakter van Noord-Korea is hier weinig over bekend, maar het is veilig om aan te nemen dat het zwaar wordt bewaakt om ervoor te zorgen dat het niet wordt gebruikt als hulpmiddel voor afwijkende meningen.

Interessant is dat Kwangmyong zijn eigen DNS-systeem gebruikt om IP-adressen om te zetten in domeinnamen, wat betekent dat er in Noord-Korea bepaalde topleveldomeinen worden gebruikt die nergens anders worden gebruikt.

Hoewel Kwangmyong officieel gratis te gebruiken is, hebben er in de praktijk maar heel weinig mensen toegang toe. Dit komt vooral door de hoge kosten van computerhardware, vooral met betrekking tot de Noord-Koreaanse lonen. Volgens NKNews.org, de gemiddelde Noord-Koreaan verdient tussen $ 25 en $ 30 USD per maand. Zelfs de eenvoudigste computer is niet betaalbaar.

Zelfs als u zich een computer kunt veroorloven, zijn er nog steeds bureaucratische hindernissen die u moet overwinnen voordat u er een kunt kopen. Computerbezit is strak gereguleerd. Iedereen die er een wil kopen, heeft een vergunning nodig (net zoals je zou doen met een auto), evenals toestemming van de overheid.

Een andere belemmering voor de adoptie van Kwangmyong is de matige staat van de telecommunicatie-infrastructuur van de DVK. Noord-Korea heeft slechts 1 miljoen vaste lijnen voor een land met 24,9 miljoen mensen, waarvan de meeste te vinden zijn in de kantoren van overheidsfunctionarissen. Zonder toegang tot een telefoonlijn kan men niet inbellen op het Kwangmyong-netwerk. En voorspelbaar voor Noord-Korea moeten nieuwe vaste installaties door de overheid worden goedgekeurd.

Als gevolg hiervan heeft een meerderheid van de Noord-Koreanen geen toegang tot Kwangmyong. Maar dit is nauwelijks een zorg als je bedenkt dat de meeste Noord-Koreanen geen toegang hebben tot basisvoeding.

Consumententechnologieën

Als je het geluk hebt om toegang te hebben tot Kwangmyong, hoe zou je computer er dan uitzien?

Welnu, er is een kans dat het een besturingssysteem heeft met de naam Pulgunbyol of Red Star OS. wat de officiële Linux-distributie van het noorden is.

De ontwikkeling begon voor het eerst in 2002 in opdracht van wijlen Kim Jong-Il, die een Linux-distributie wilde maken in overeenstemming met ‘Korean Traditions’. Het wordt momenteel ontwikkeld door het Koreaanse computercentrum en in de jaren sinds het dictaat van Kim Jong-Il heeft het versie 3.0 bereikt.

In veel opzichten is het net als elke andere community-gedreven Linux-distro. Het heeft een gebruikersinterface gebaseerd op de populaire KDE-vensteromgeving. Er zijn ook de gebruikelijke ingebouwde hulpprogramma's, zoals een e-mailclient en een kantoorsuite. Dan is er een Firefox-spin, genaamd Naenara, die wordt gebruikt om door Kwangmyong te bladeren. Het is voorspelbaar dat het besturingssysteem is gelokaliseerd voor een Noord-Koreaans publiek, hoewel sommigen hun KDE-configuratiebestanden hebben kunnen aanpassen om het in het Engels te gebruiken.

Red Star is geweest sterk veranderd om eruit te zien als Mac OS X. Het is geen geheim dat Kim Jong-Il een vrome volgeling van de Cult of Mac was en een Macbook Pro bezat, die hij zelfs mee naar het graf nam. Het leeft nu in zijn zwaarbewaakte mausoleum in de hoofdstad Pyongyang.

In overeenstemming met Apple-stijlen heeft het een doorschijnend dock, waar apps gemakkelijk toegankelijk zijn. Het is amusant dat het ook een map ‘/ apps’ in de root van het besturingssysteem heeft. De hier opgeslagen software heeft de extensie ‘.app’, in lijn met OS X. Dit laat zien in hoeverre de ontwikkelaars Kim's favoriete besturingssysteem probeerden te repliceren.

Als je Red Star OS zelf wilt proberen, kun je een exemplaar pakken Bittorent en via HTTP. U wordt aangeraden om het uit te voeren in een virtuele machine Wat is een virtuele machine? Alles wat u moet wetenMet virtuele machines kunt u andere besturingssystemen op uw huidige computer uitvoeren. Dit is wat u over hen moet weten. Lees verder echter. En gebruik het natuurlijk niet als uw primaire besturingssysteem.

Het is de moeite waard hieraan toe te voegen dat Red Star niet universeel wordt gebruikt door alle Noord-Koreanen. Volgens Will Scott, een Amerikaanse afgestudeerde student die twee semesters lesgaf aan de Pyongyang University of Wetenschap en technologie (PUST), de meeste verkochte computers worden geleverd met illegale kopieën van de sindsdien stopgezette Windows XP-werking systeem.

Red Star wordt echter veel gebruikt in onderwijsomgevingen, maar ook in industriële toepassingen. Veel fabrieken gebruiken het om zware machines te bedienen.

Maar de Noord-Koreaanse tech-scene is meer dan alleen kopieën van Linux-distributies met Windows XP en OS X-thema. Verrassend genoeg heeft Noord-Korea ook een antwoord op de iPad.

Het heet ‘Samjiyon‘, en brengt u ongeveer $ 150 terug. Dat klinkt niet veel, maar het is zes keer het gemiddelde Noord-Koreaanse maandloon - voor de context is dat als een iPad die $ 22.614 kost in de Verenigde Staten.

In veel opzichten verschilt het niet zo veel van andere low-end Android-tablet Tablets vergeleken: waarom u geen geld zou moeten uitgeven aan goedkope Chinese Android-importenOm de vraag over de kwaliteit van goedkope, Chinees ontworpen tablets te beantwoorden, kocht ik een ASUS Nexus 7 en een Hyundai T7. Uiteindelijk bepaal ik of Chinese tablets het importeren waard zijn. Lees verder in bulk geproduceerd door de fabrieken van Shenzhen. Het wordt aangedreven door een 1,2 GHz ARM-CPU, 1 GB RAM en een niet-spectaculair maar perfect acceptabel capacitief touchscreen.

Samjiyon rent Android Ice Cream Sandwich 8 coole nieuwe en herziene functies in Android 4.0 Ice Cream SandwichHet is een nieuw jaar en we hebben een nieuwe versie van Android. In de volksmond bekend onder de codenaam Ice Cream Sandwich, is Android 4.0 een belangrijke update voor het mobiele besturingssysteem van Google. Het zal zo zijn... Lees verder , en wordt geleverd met een aantal ingebouwde applicaties. Sommige hiervan zijn standaard Google-apps die bij Android worden geleverd (zoals de webbrowser, die is aangepast om toegang te krijgen tot Kwangmyong). De Google Play Store is duidelijk verwijderd, aangezien de meeste Noord-Koreanen geen toegang hebben tot het wereldwijde internet. Zelfs als ze dat zouden doen, staan ​​er voor Noord-Korea handelssancties op die Google beletten zaken te doen in het land.

Andere gebundelde apps bevatten een compilatie van de uitspraken van Kim Jong-Il, evenals een illegale kopie van Angry Birds Rio Angry Birds Rio: Still Up There With Rovio's BestAls er één game is die gaming op de smartphone heeft gedefinieerd, is het Angry Birds, misschien wel de meest verslavende hit sinds Tetris. Angry Birds is niet meer één spel meer ... Lees verder .

De Samjiyon mist wifi-connectiviteit (vermoedelijk maakt hij verbinding met Kwangmyong via een soort bekabelde verbinding), maar heeft wel een ingebouwde analoge tv-tuner. Dit is vastgesteld op de twee frequenties die worden gebruikt door de twee door de staat geleide televisiekanalen van de DVK.

Hoe fascinerend Red Star OS en Samjiyon ook zijn, het is belangrijk om te onthouden dat de overgrote meerderheid van de Noord-Koreanen deze producten nooit zal kunnen gebruiken. Ze zijn eenvoudigweg onbereikbaar voor de overgrote meerderheid van de Noord-Koreanen die behoefte hebben aan essentiële behoeften, zoals basisvoeding en gezondheidszorg.

Telefoons

Hoewel de meeste Noord-Koreanen geen toegang hebben tot internet, komen mobiele telefoons verrassend vaak voor: bijna 60% van de 20-60-jarigen die in de hoofdstad wonen, hebben een telefoon.

De DVK kreeg in 2002 zijn eerste mobiele telefoonnetwerk, dat voornamelijk werd gebruikt door de overheid en industriële elites, en voornamelijk in Pyongyang was gevestigd. Dit werd echter pas twee jaar later stopgezet, nadat vermoed werd dat het netwerk was gebruikt bij een moordaanslag op Kim Jong-Il.

Vier jaar later werd het opnieuw gelanceerd in een joint venture tussen de DVK-regering en de Egyptische telecommunicatiegigant Orascom. In ruil voor het mogen exploiteren van het enige mobiele netwerk in Noord-Korea (genaamd Koryolink), Orascom overeengekomen om de bouw af te maken op de Ryugyong Hotel in Pyongyang; een vloek van 105 verdiepingen in het stadsbeeld dat sinds 1992 als een onvoltooide schil is gebleven.

Maar wat betekent de herlancering van het mobiele netwerk voor de gemiddelde Noord-Koreaan? Een fundamenteel beperkte en dure service.

De meeste Noord-Koreanen die op het platteland wonen, zullen nooit een mobiele telefoon zien. Zelfs als ze dat zouden doen, zouden ze het waarschijnlijk niet kunnen gebruiken. De mobiele telefooninfrastructuur is voornamelijk gebouwd in Pyongyang en een handvol andere grotere steden.

Verder zijn er grenzen aan wie gebeld kan worden. Mobiele telefoons kunnen niet het land in of uit bellen. Net als Kwangmyong is dit alleen bedoeld om contact op te nemen met andere Noord-Koreanen.

De apparaten die door Noord-Koreanen worden gebruikt, variëren enorm, net als in het westen. Volgens StatCounter en de Digital Times van Zuid-Korea, apparaten met iOS, Android en Symbian zijn allemaal geïdentificeerd als in gebruik op een bepaald moment op Koryolink.

Hoewel Orascom een ​​3G-netwerk heeft gebouwd, is er geen gegevenstoegang voor de gewone Noord-Koreaan. Buitenlanders kunnen echter gegevenstoegang kopen en toegang krijgen tot een ongefilterde versie van internet. Het is echter niet goedkoop: volgens Will Scott, de Amerikaanse leraar aan de Pyongyang University of Science and Technology, zijn er installatiekosten van € 120 en een maandelijkse datalimiet van 50 megabytes.

De instelkosten voor buitenlanders die gebruik willen maken van spraakdiensten zijn iets lager met € 80.

Cyber ​​oorlog

Noord-Korea loopt over het algemeen achter als het gaat om het gebruik van technologie. Hoewel, een gebied waar ze de wereld leiden, is in cyberoorlogvoering.

Noord-Korea is een klein, onderontwikkeld land met een aantal machtige vijanden. Als gevolg hiervan hebben ze het grootste deel van hun economische middelen in hun leger geïnvesteerd, ten koste van de rest van het land. Dit beleid (bekend als ‘Songun’ of ‘militaire eerst’) heeft ertoe geleid dat het een van de grootste staande legers ter wereld heeft. Het heeft er ook toe geleid dat het over geavanceerde mogelijkheden voor cyberoorlogvoering beschikt.

Hoewel de Noord-Koreaanse regering niet heeft geaarzeld om conventionele wapens te gebruiken tegen haar tegenstanders (zoals het zinken van het Zuiden) Koreaans oorlogsschip Cheonan, dat resulteerde in het verlies van 46 levens), is ook bekend dat ze hacking gebruiken als een manier om schade toe te brengen aan hun vijanden. Dit heeft het voordeel dat het goedkoop en ontkenbaar is. Perfect voor een paria-toestand.

In het verleden heeft Noord-Korea digitale oorlogsvoering gebruikt om de militaire, economische en media-belangen van hun zuidelijke buurlanden aan te vallen. In 2013 hackers lanceerde een aanval in het zuiden, waar de websites van de premier en president werden aangevallen, evenals 11 mediakanalen en 131 diverse servers. Noord-Korea werd algemeen aanvaard om achter de aanslagen te zitten.

Later in 2014 bleek dat er meer dan 20.000 Android-smartphones in Zuid-Korea waren was gecompromitteerd met een door malware geteisterde mobiele game, volgens de spionageorganisatie van het land. De malware maakte telefoons kwetsbaar voor afluisteren en video-opnamen op afstand. Opnieuw werd de vinger op Noord-Korea gericht.

Er is zeker weinig bekend over de mogelijkheden van cyberoorlogvoering in het noorden. Wat bekend is, is meestal een product van openbaringen en onthullingen van overlopers die het regime voor het Zuiden zijn ontvlucht.

Volgens deze overlopers zijn er twee grote groepen in Noord-Korea die namens het regime cyberaanvallen plegen: het bureau nr. 91 en bureau 121.

Details zijn schimmig over de eerste, maar volgens overlopers heeft de laatste tussen 1800 en 3000 hackers, die allemaal van jongs af aan met de hand zijn uitgekozen en getraind om computers te compromitteren systemen. Medewerkers van Bureau 121 zijn niet alleen gevestigd in Noord-Korea, maar ook in Thailand, Rusland en China. Men kan aannemen dat dit te wijten is aan de slechte connectiviteitsnormen in Noord-Korea, evenals aan plausibele ontkenningsredenen.

Velen hebben gespeculeerd dat Bureau 121 achter de aanval op Sony in 2014 zat. De ongekende cyberaanval resulteerde in de verstoorde release van The Interview Sony trekt het interview na terreurdreiging van hackers en meer... [Tech News Digest]Ook brengt de BlackBerry Classic sexy terug, Netflix gaat nooit offline, Yo wordt feestelijk, bewerkingen van Wikipedia 2014 en de beste Star Wars-kerstverlichting ooit. Lees verder (een film die de moord op de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-Un in grafische, bloederige details weergeeft), evenals het lekken van een schat aan interne e-mails en vijf niet-uitgebrachte films.

Het is de moeite waard te benadrukken dat velen betwijfelen of Noord-Korea achter deze aanval zat. Beveiligingsbedrijf CloudMark gaat zelfs zover dat het het geheime regime suggereert misschien ingelijst.

Gevolgtrekking

Het digitale landschap in Noord-Korea is er een van censuur en beperking. Van isolatie en van innovatie. Er is geen ander land ter wereld dat zijn eigen technologische infrastructuur en industrie vanaf nul heeft opgebouwd, geïsoleerd van de rest van de wereld. Het is eindeloos fascinerend.

Maar hoewel nieuwsgierig om naar te kijken, is het vermeldenswaard dat deze technologie niet is ontworpen om de alledaagse Noord-Koreaans, maar om te voorkomen dat ze zien wat ze willen en kunnen communiceren met wie ze zijn wens.

Het is een gruwel voor technologie zoals wij die kennen. En misschien is dat wel het meest interessante eraan.

Fotocredits: Ryugyong Hotel (Roman Harak), Pyongyang (Stephan), Paspoortcontrole (Stephan)