Wie is de eigenaar van internet?

In de afgelopen twee en een halve decennia is het internet geëvolueerd en uitgebreid tot iets dat vanaf het bescheiden begin nauwelijks herkenbaar is. Proberen te begrijpen wat internet is en hoe het werkt, kan ongelooflijk verwarrend zijn.

Maar van wie is het internet eigenlijk? Om verschillende redenen is deze vraag vrij moeilijk te beantwoorden. In dit artikel zullen we ingaan op mogelijke antwoorden voor wie de eigenaar is van internet.

Wat is het internet?

De Internet is een enorm netwerk van computers. Elke computer die via internet is aangesloten, kan informatie naar andere computers op het netwerk sturen. Het internet werkt via een massa bekabeling en draadloze communicatietechnologie (zoals telecomtorens en satellieten) die al deze computers met elkaar verbinden.

Eind jaren 50 en 60 bestonden er kleine computernetwerken. Toen, met de uitvinding van pakketschakeling, werden veel grotere computernetwerken ontwikkeld in universiteiten, overheidsinstellingen en verschillende bedrijven. Begin jaren 90 was er een wereldwijd, particulier toegankelijk internet beschikbaar.

Dit leidde al snel tot het internet zoals we dat nu kennen.

Niemand bezit het volledige internet

Het internet is in zekere zin meer een concept dan een fysieke entiteit. Niemand heeft een patent of copyright op internet. In plaats daarvan zijn delen van het internet (datacenters, bekabeling, satellieten, routers, enz.) eigendom van talloze individuen, bedrijven en overheidsinstanties. De oprichter van het World Wide Web, Sir Tim Berners-Lee, weigerde beroemd om het internet te patenteren om het gratis en voor iedereen toegankelijk te houden.

Om de vraag "Wie is de eigenaar van het internet?" te beantwoorden, zouden we de gerelateerde vraag kunnen stellen: "Wie is de eigenaar van de infrastructuur van het internet?"

Dus, wie is de eigenaar van de infrastructuur van internet?

De grotere Internet Service Providers (ISP's) bezitten en leveren de grootste delen van de internetinfrastructuur.

Dit omvat netwerktoegangspunten, uitgebreide bekabeling en routers. Tegenwoordig zijn er meer dan 700.000 mijl aan onderzeese kabels - ongeveer 28 keer rond de evenaar!

Omdat er veel overlap is in telefoonnetwerken en de internetbackbone, bezitten veel telecommunicatiebedrijven (zoals AT&T, Spring en CenturyLink) enorme delen van de internetbackbone.

Tier 1 ISP's

Tier 1 ISP's vormen het grootste deel van de ruggengraat van het internet, eigendom van de meeste IPv4-adressen wereldwijd. Deze Tier 1-providers verhuren hun infrastructuur doorgaans aan kleinere ISP's die internet vervolgens aan eindgebruikers verkopen.

Er zijn meerdere Tier 1 ISP's, waaronder Level 3, Cogent, Telia Carrier, NTT, GTT, Tata Communications en Telecom Italia.

Interessant (en misschien schrijnend) is een groot deel van de internetinfrastructuur, vooral als het gaat om: telefoonmasten en bekabeling, werd gefinancierd met belastinggeld vóór de privatisering van het netwerk infrastructuur. Tegenwoordig is echter maar heel weinig van de internetinfrastructuur in staatseigendom.

Google, Microsoft, Facebook en Amazon zijn ook begonnen met het kopen en ontwikkelen van intercontinentale glasvezelkabels. Samen bezitten ze nu bijna een tiende van alle onderzeese kabels. Sommige critici beschouwen deze stap als gevaarlijk, waardoor de toch al ongelooflijk machtige bedrijven mogelijk te veel controle over internet hebben.

Wie controleert en reguleert het internet?

Het internet is grotendeels ongecontroleerd en zelfregulerend. Er is geen enkele, gecentraliseerde organisatie die het internet controleert. Het ontwerp van de infrastructuur van het internet maakt het ongelooflijk moeilijk te reguleren.

Informatie wordt via vele mogelijke routes in “pakketten” verzonden. Het "Internet Protocol" biedt aangesloten apparaten de mogelijkheid om gegevens te ontvangen en te begrijpen. Omdat pakketten via zoveel verschillende routes kunnen worden verzonden, is het voor de Internet Protocol (IP) om een ​​nieuwe weg te vinden zodat die gegevens hun bestemming bereiken.

Verschillende regeringen hebben om verschillende redenen geprobeerd het internet in hun rechtsgebieden te reguleren, meestal met betrekking tot illegale of schadelijke inhoud op internet. Deze regelgeving vindt meestal plaats op het niveau van de inhoud (d.w.z. het afsluiten van een website) of op gebruikersniveau (d.w.z. strafrechtelijke vervolging).

Op deze manier reguleren overheden het internet via wetten. Bijvoorbeeld wetten tegen online piraterij of illegale inhoud. Sommige landen gebruiken ook censuur om bepaalde delen van het internet te blokkeren voor hun kiezers. Dit heeft aanleiding gegeven tot bezorgdheid over de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van informatie en hoe een autoritair regime informatie en communicatieve capaciteiten van zijn burgers zou kunnen ontnemen.

Een ander interessant controlepunt over internet is de overdracht van gegevens via infrastructuur die eigendom is van verschillende groepen. Het zou mogelijk zijn voor bepaalde grote ISP's om gegevensoverdrachten te verbieden of kosten in rekening te brengen voor de dienst langs hun routes. In plaats daarvan gaan de grotere ISP's peering-overeenkomsten aan die gebruikers van elkaars netwerken in staat stellen hun netwerk gratis te gebruiken.

Organisaties definiëren internetstandaarden

Er zijn ook belangrijke groepen individuen en organisaties die zich richten op het definiëren en promoten van standaarden voor internet. Een daarvan is WC3 of het World Wide Web Consortium. WC3 publiceert standaarden voor webontwikkelingt die erop gericht zijn ervoor te zorgen dat webtoegankelijkheid, internetinfrastructuur en gegevensbeheer in de hele branche worden gestandaardiseerd.

Een andere organisatie op dit gebied is ICANN (The Internat Corporation for Assigned Names and Numbers), die: coördineert en onderhoudt verschillende belangrijke databases, zodat het internet stabiel, veilig en operationeel blijft.

Er is ook de Internet Assigned Numbers Association (IANA), de Internet Engineering Task Force (IETF), Internet Architecture Board (IAB), Internet Research Task Force (IRTF) en de IEEE Standards Vereniging. Elk van deze organisaties speelt een rol bij het reguleren van internet in de vorm van het ontwikkelen van standaarden, direct toezicht houden op cruciale rollen, of het onderhouden van databases die centraal staan ​​in de voortdurende operatie.

ISP's en netneutraliteit

Het concept van netneutraliteit komt hier binnen, dat is het idee dat ISP's alle gegevens hetzelfde moeten behandelen. Ze mogen bepaalde gegevens niet voorrang geven boven andere om te proberen gebruikers bijvoorbeeld bepaalde contentproviders te laten bevoordelen.

Netneutraliteit heeft voorstanders en critici, en er zijn wereldwijd nog steeds verschillende juridische strijd gaande. Voorstanders stellen dat kleinere aanbieders van inhoud volledig zouden kunnen worden uitgeschakeld zonder netneutraliteit, wat zou leiden tot enorme monopolies op internetinhoud. Veel landen hebben antitrustautoriteiten die zijn opgericht om ervoor te zorgen dat geen enkele internetprovider de markt kan monopoliseren.

Maar veel tech-experts beweren dat de enorme tech-bedrijven (Google, Amazon, Facebook, etc.) al de meeste macht en invloed hebben via internet. Google en Facebook vormen nu bijvoorbeeld meer dan 70% van al het internetverkeer. Bovendien, Amazon's Amazon Web Services (AWS) draait ongeveer een derde van het internet.

Wie is de eigenaar van de gegevens?

Gegevenseigendom, of eigendom van intellectueel eigendom, heeft de afgelopen jaren aanleiding gegeven tot massale discussies. De controverse rond grote technologiebedrijven gewoonte om grote hoeveelheden informatie over individuen te verzamelen heeft geleid tot de vraag wie de eigenaar is van die gegevens.

Informatie over uw online gewoonten wordt bijvoorbeeld verzameld door websites zoals Facebook. Deze gegevens kunnen vervolgens worden verkocht aan externe organisaties om effectiever te adverteren.

Bij de vraag wie de eigenaar is van internet, is het ook belangrijk om te vragen wie de eigenaar is van de gegevens die door het internet worden geproduceerd internet, aangezien dit een belangrijke bron van inkomsten, informatie en mogelijk controle over de internetten.

Gegevenseigendom is complex en er is geen regel die bepaalt wie de eigenaar is van gegevens. Maar de persoon die eigenaar is van het gegevensproducerende platform (zoals Facebook) is juridisch gezien waarschijnlijk de eigenaar van de gegevens.

Dus, wie is de eigenaar van internet?

Het korte antwoord is dat het internet eigendom is van verschillende grote bedrijven. Het overgrote deel van de internetinfrastructuur is in handen van een zeer klein aantal grote communicatiebedrijven.

Als het gaat om wie de macht heeft over internet, is het antwoord opnieuw een zeer kleine groep bedrijven. Terwijl overheden proberen bepaalde aspecten van het web te reguleren, heeft de wet de evolutie van het internet niet bij kunnen houden. Dit betekent dat nu slechts vier of vijf bedrijven het grootste deel van het internet in handen hebben.

Het is een stuk lastiger om het eigendom van gegevens te bepalen dan met fysieke kabels, vooral omdat wetten over de hele wereld anders zijn. Maar nogmaals, als het gaat om het eigendom van gegevens op internet, is het antwoord dezelfde bedrijven (althans voor het grootste deel).

Een eenvoudige uitleg van waar netneutraliteit over gaat:

Netneutraliteit is een complex onderwerp, maar deze website legt het uitstekend uit in termen die u begrijpt.

Lees volgende

Over de auteur