3 dingen die ik mis over die goede oude spellen

Advertentie

Tijden veranderen, en dat begrijp ik; maar betekent dat dat ik niet kan verlangen naar vroeger? Ik kan niet de enige zijn die sommige dingen over de goede oude tijd van videogames mist, een tijd waarin dingen eenvoudiger waren. Een tijd waarin pluizige puppyhonden en regenbogen in overvloed aanwezig waren en iedereen gelukkig was. Dat wil niet zeggen dat ik niet van moderne videogames houd, want dat doe ik natuurlijk wel, aangezien ik een wekelijkse column schrijf waarin de meeste games die worden aangeboden nieuwere titels zijn. Toch kijk ik terug naar mijn kindertijd en voel ik een verwante band met sommige van deze oude spellen.

Er zijn dingen aan oudere games die waardeloos zijn, maar de positieve punten wegen zwaarder dan de meeste nadelen, en soms mis ik die eenvoudigere tijden. Ik weet zeker dat veel van jullie, jongere lezers, geen idee zullen hebben waarom wij oude lui die goede oude spelletjes missen met waardeloze graphics en bijna geen verhalen, maar ik kan je helpen een goed begrip te krijgen van waarom we het oude missen school. Voor mijn mede-oude gozers, laten we een trip down memory lane maken en herbeleven wat zo geweldig was in die tijd.

moeilijkheidsgraad

Vroeger waren games moeilijk. Natuurlijk zijn de games misschien maar 2 uur lang geweest, maar als je het 1000 keer moet proberen om het te verslaan, wordt het een stuk langer en een miljoen keer bevredigender dan de meeste games die er tegenwoordig zijn. Het gevoel van herhaaldelijk een harde baas te spelen in een game als Contra is iets dat de games van vandaag zelden proberen te dupliceren.

Bij videogames draait het tegenwoordig allemaal om het vertellen van een geweldig verhaal. Ze zijn gevuld met filmische scènes, dialogen en personages die zich als echte mensen gedragen. Dit is prima, maar het is zo zeldzaam om een ​​game te zien waarbij het alleen maar gaat om overleven. Destijds konden games er niet op vertrouwen dat je gewoon een verhaal kon beleven, ze moesten hun plezier creëren met een gevoel van prestatie door iets ongelooflijk moeilijks te doen, en het is iets dat heel erg wordt gemist met moderne video spellen.

Minder nadruk op mooi zijn en meer nadruk op mechanica

Vroeger zagen al die "goede oude spellen" er uit als onzin. Het was nooit een wedstrijd tussen games om te zien wie de hardware tot het uiterste kon drijven en de mooiste game kon maken. Destijds ging het erom wie de leukste videogame kon maken. Het kon niemand schelen of je sprites een beetje extra pop op hun graphics hadden; het enige waar we om gaven was of de game goede mechanica had.

Het was een glorieuze tijd waarin videogamestudio's geen miljoenen dollars hoefden te investeren in high-end motion capture-apparaten en 3D-rendering. In plaats daarvan besteedden ze al hun tijd aan het nadenken over hoe ze de hardware die ze hadden, konden gebruiken en een spel uitbrachten dat uitdagend en leuk was.

Ik hou net zoveel van goede graphics als de volgende persoon, maar ik hou er niet van als een game-ontwikkelaar duidelijk meer bezig was met het ontwikkelen van zijn kunst dan met het eigenlijke spel. We spelen games tenslotte voor de lol, en plezier moet altijd de eerste prioriteit zijn voor game-ontwikkelaars.

Geen hand vasthouden

Tegenwoordig, wanneer je bijna elk spel voor het eerst start, moet je een soort enorme tutorial spelen die kapot gaat en uitlegt hoe je elk klein ding in het spel moet doen. Vroeger bestond dit niet. Een deel van het plezier van het spelen van een spel was proberen uit te vinden hoe je in godsnaam iets moest doen. Je dwaalde doelloos rond, je stierf veel, maar uiteindelijk heb je ontdekt hoe je het spel alleen kunt spelen.

Dat was zo ongelooflijk bevredigend. Een game als Mario, een van de meest universeel gespeelde videogames ooit, had geen hand-holding-proces. Je duwde gewoon op "start" en werd de wereld in geduwd, gedwongen om zelf uit te zoeken wat je moest doen.

Als Mario vandaag uit zou komen, zou het eerste niveau bestaan ​​uit tips als, "druk op A om te springen" en "die schildpad is slecht, je moet hem je niet laten aanraken.” Gezond verstand zou je moeten vertellen dat de schildpad slecht is, maar dat is gewoon niet genoeg voor de meeste moderne games. Toen ik Mario speelde, was ik ongeveer 4 jaar oud, maar toch slaagde ik erin me er met brute kracht een weg door te banen. Ik leerde gaandeweg en ik ontdekte hoe ik het spel kon verslaan.

Tot op de dag van vandaag is het in mijn eentje verslaan van de originele Mario een van de meest bevredigende ervaringen van mijn gaming-leven, en ik vrees dat de nieuwe generatie gamers misschien nooit zoiets zal ervaren als dit.

Conclusie

Zoals ik al eerder zei, ik hou van moderne videogames. Ik zou alleen willen dat ontwikkelaars enkele aanwijzingen zouden nemen van de goede oude games die eerder kwamen en ze in nieuwe games zouden brengen. De volgende generatie gamers mist veel van de spanning en uitdaging die we hebben ervaren toen we opkwamen en de kneepjes van het spel leerden kennen.

Wat mis je aan old school videogames? Laat het ons weten in de comments!