Hoe de EU het internet probeert te reguleren

In de wereld van vandaag is het internet een van de belangrijkste aanjagers van sociale verandering. Door zijn ontwerp is het internet open, wereldwijd en onafhankelijk van traditionele regelgevende grenzen.

Vanwege het mondiale karakter zijn nationale overheden slecht toegerust om het internet adequaat te reguleren. Maar het is natuurlijk onverstandig (en gevaarlijk) om online activiteiten wijdverbreid te laten verlopen zonder enige vorm van regulering.

De Europese Unie (EU) is een van de meest prominente bijdragers aan internetregulering. Laten we eens terugkijken op eerdere pogingen van de EU om wat regelgeving in de online wereld te brengen, en hoe deze het internet vorm zullen geven.

1. Open internettoegangsverordening

De Open internettoegangsverordening is in april 2016 in werking getreden en is in juni 2020 bijgewerkt. Deze verordening introduceerde de rechten van de individuele Europese burgers op eerlijke toegang tot internetinhoud en -diensten van hun keuze.

Het verplichtte internetserviceproviders ook om het principe van niet-discriminerend internetverkeersbeheer toe te passen. Behalve in zeldzame gevallen mochten internetproviders het internetverkeer van EU-klanten niet beperken of afremmen.

2. Algemene verordening gegevensbescherming

De Algemene verordening gegevensbescherming, of AVG, is in mei 2018 in werking getreden. Het is een brede wet die EU-burgers aanzienlijke controle geeft over hun gegevens. Het bevat de richtlijnen voor de bescherming, opslag en overdracht van gegevens van EU-burgers.

Deze verordening verruimt de definitie van persoonsgegevens en verplicht bedrijven om gebruikersautorisatie te verkrijgen voordat ze gegevens met derden delen. Het vereist ook dat internetbedrijven meewerken aan elk verzoek van een EU-burger om onjuiste gegevens te verwijderen of bij te werken. Ze moeten gebruikers ook binnen 72 uur op de hoogte stellen van een datalek.

we hebben een uitgebreide uitleg van de AVG en de implicaties daarvan, en we hebben ook uitgelegd hoe de AVG u kan helpen kwaadaardige sites te identificeren.

3. Wet digitale markten

De Wet digitale markt, of DMA, is een voorgestelde wetgeving die zich volledig richt op Big Tech-bedrijven of "poortwachters". Het zal alleen bedrijven treffen die meer dan 75 miljard euro waard zijn en minstens 45 miljoen maandelijkse gebruikers hebben.

Deze wetgeving is een poging om Big Tech-bedrijven te beteugelen die monopoliemacht en de bijbehorende beperkingen op gebruikerservaring ontwikkelen. De wet heeft ongeveer 20 regels die gericht zijn op waargenomen concurrentieverstorend gedrag van deze bedrijven. Bedrijven zouden worden gesanctioneerd voor het niet naleven van boetes tot 10% van hun wereldwijde omzet.

De DMA heeft grote gevolgen voor Big Tech. Als de rekening bijvoorbeeld wordt goedgekeurd, wordt Apple verplicht de App Store open te stellen voor alternatieve betalingsapps, anders riskeert het een boete. Chat-apps, zoals WhatsApp, Facebook Messenger en iMessage, zouden interoperabel moeten zijn met elkaar en met concurrenten.

Ook zou Google alternatieven moeten aanbieden voor zijn eigen diensten op Android-smartphones, en zal Apple iOS-gebruikers moeten toestaan ​​Safari en andere propriëtaire apps en diensten te verwijderen.

4. Wet digitale dienstverlening

De Wet digitale dienstverlening, of DSA, is de zusterwet van de DMA en het is een verordening die specifiek gericht is op online platforms. Online platforms zijn uitgegroeid tot grote gemeenschappelijke ontmoetingsplaatsen voor ideeën, nieuws en uitwisseling van goederen en diensten.

Maar deze platforms hebben elk verschillende regels en mysterieuze algoritmen, waardoor gebruikers overgeleverd zijn aan al hun grillen. Het doel van de Wet digitale dienstverlening is om de rechten van gebruikers en de verantwoordelijkheden van online platforms duidelijk te maken.

Net als bij de DMA zullen grotere organisaties meer verplichtingen hebben onder de DSA. De grootste bedrijven, zoals Meta en Google, die ten minste 45 miljoen EU-gebruikers hebben, zouden het meest onder de loep worden genomen.

De Digital Service Act zal EU-brede regelgeving vaststellen voor de werking van sociale netwerken en marktplaatsen. Dit omvat richtlijnen over reclame en regelgeving inzake de verkoop van illegale goederen of diensten op onlinemarktplaatsen. Onder de DSA zijn grote online platforms ook verplicht om ten minste één op algoritmen gebaseerd rangschikkingssysteem te bieden dat niet is gebaseerd op profilering.

Het belangrijkste is dat de DSA grote online platforms zoals Facebook en Instagram nodig heeft om hun algoritmen transparant te maken voor gebruikers. Het verbiedt ook "donkere patronen" of manipulatieve interfaces die zijn ontworpen om de beslissingen van gebruikers te beïnvloeden.

De potentiële impact van de EU-regelgeving

Nu we de wettigheid hebben doorgenomen, is er één belangrijke vraag die moet worden beantwoord. Hoe kunnen we verwachten dat deze wetten de internetruimte zullen hervormen?

1. Betere gegevensbescherming voor consumenten online

Omdat internetbedrijven gebruikers blijven behandelen als producten die worden verkocht aan de hoogste bieder, blijft dataprivacy een ongrijpbaar doel.

Naast het zich houden aan de EU-wetten in Europa, kunnen bedrijven worden gedwongen om de door het beleid vereiste gegevensrechten aan gebruikers over de hele wereld aan te bieden. Althans voor de eenvoud of uniformiteit.

Volgens de BBC, beweert Apple dat bepalingen in de DMA privacy- en beveiligingsproblemen voor zijn gebruikers zullen veroorzaken. Hoewel niet bepaald ongegrond, is dit de verwachte reactie. Maar volledige adoptie kan kosten besparen en de naleving van de regelgeving door bedrijven stroomlijnen, omdat ze de privacyvereisten niet per regio hoeven aan te passen.

Dit betekent dat niet-Europese gebruikers kunnen profiteren van de gegevensbescherming die deze EU-wetten bieden.

2. Verhoogde interoperabiliteit

Volgens de DMA moeten onafhankelijke apps en services interoperabel zijn. Dit egaliseert effectief het speelveld voor grote en kleine platforms, wat een goede zaak is.

Er zijn echter echte veiligheidsproblemen, zoals: verzwakte encryptie, die de privacy van gebruikers in gevaar kunnen brengen en de inspanningen van de EU contraproductief kunnen maken.

3. Potentieel voor censuur

Ten slotte kunnen deze voorschriften het groeipotentieel van technologiebedrijven beperken, met name in Europa. De toegevoegde regelgeving zou hen in een nadelige positie kunnen brengen ten opzichte van niet-EU-bedrijven. Met meer EU-regelgeving over inhoud, kunnen internetbedrijven worden gedwongen om inhoud voor hun Europese gebruikers te censureren.

Moet het internet worden gecontroleerd?

Nu het internet een groter deel van ons leven is geworden, realiseren regeringen zich de enorme macht die internetbedrijven hebben vergaard. Het toestaan ​​van een monopolie op zo'n essentieel maatschappelijk instrument is ongezond, en daarom zijn de inspanningen van de EU een cruciale stap in de richting van het behoud van eerlijke concurrentie en gebruikerssoevereiniteit naarmate het internet vordert.

Wie is de eigenaar van internet?

Lees volgende

Over de auteur